گاهی که خیلی غمگین میشوم

گریه نمیکنم

فقط لبخندی کش دار و تلخ به گذر زمان و مختصات مکان حواله میدهم

و بی مهابا پاهایم را تکان میدهم

و خیره به دیوار سفید همیشگیِ روبه رویم میشوم

و پوست لبم را می کنم تا خون بیاید

و موهایم را دور انگشتانم حلقه میکنم

و کنج اتاق می شود خلوتگاهم !

گاهی که خیلی غمگین میشوم

خودم را نوازش می کنم در اوج تنهایی

و خود را در آغوشِ خود رها میکنم

دستانم را لمس میکنم تا بدانم که هستم

و فراموش نشده ام

نمرده ام !

گاهی که خیلی غمگین میشوم

مدتها خود را در آینه مینگرم !

امشب از آن گاهی هاست …

تو هم بالاخره یه روز مرا در اغوش می گیری…

نه خودم رو بلکه عکسم رو که یک ربان مشکی کنارش خورده ….

و زیرش نوشته ۷ روز گذشت………..

رسم این شهر عجیب است بیا برگردیم

قصد این قوم فریب است بیا برگردیم

 آنکه یک روز دل به نگاهش دادیم

 خنده اش سرد و غریب است بیا برگردیم

 عشق بازیچه شهر است ولی در ده ما

 دختر عشق نجیب است بیا برگردیم

سهم من از عشق ...

به همین سادگی ست ...

نشستن میان بغض لحظه ها ...

با چشم هایی ...

درگیر یک دوردست ...

چقدر به خــــودم دروغــــــکی می گفتم…

الان هر جا باشه واسم [دلــــــ♥ــــــتنگه] …

به آخر خط رسیده بودم…

باید بهش ثابت میکردم دوستش دارم…

خیلی عصبانی بودم..

گفت:اگه دوستم داری رگتو بزن…

گفتم مرگ و زندگی دست خداست…

گفت:دیدی دوستم نداری؟

خیلی بهم بر خورد تیغو برداشتم رگمو زدم…

 وقتی تو آغوش گرمش جون میدادم آروم زیر لب گفت:اگه دوستم داشتی چرا تنهام گذاشتی؟

دوستت دارم به اندازه ی پلک هایی که در زمان خیال پردازی هایم

زدم و چه بسیار خیالاتی که در ذهن پروراندم . . .

یادش همه جا هست، خودش نوش شما

 ای ننگ بر او مرگ بر آغوش شما

شمشیر بر آن دست، که بر گردنش است

 لعنت به تنی که در کنار تنش است

 دست از شب و روز گریه بردار گلم

 با پای خودم می روم این بار گلم…

نفس کشیدنم بی تو محال است

بی محلی نکن به منِ عاشق . . .

دوریت از من مساوی است با

مرگ تدریجی یک رویا . . .

تو را من “تو” کردم

وگرنه “او” هم زیادت است

پس اینقدر برایم ،شما,شما نکن